“Steeds duidelijker ruik en zie ik de al begonnen herfst. En daar, op het pad: de eerste kastanjes! Ik raap er een paar op. Ze zijn nog nieuw, glanzen als mahoniehout. Als ik nog eens goed kijk valt me ineens op, dat ze niet bepaald volmaakt zijn. Een rimpeltje of krasje hier, een uitstulping of een deukje daar. Net als wij mensen, mijmer ik. Zeker wij die in de herfst van het leven zijn aanbeland.
Ondanks hun imperfectie, misschien juist daardoor, zijn de kastanjes prachtig zoals ze daar liggen op mijn hand. Ik krijg de vreemde neiging er eentje te kussen, en doe het - er is toch niemand die het ziet. Ik word er blij van, onstuitbaar vrolijk zelfs. Ben jij ooit door een kastanje terug gekust? Nou, ik wel, geloof ik… Ik ga verder en geniet van al het moois in het bos. De kastanjes veilig in de zak van mijn fleece. Zij glimmend van buiten, ik van binnen.”
