Anja's beuk

Anja bij haar beuk

Anja en haar man zijn vele keren met vakantie geweest in het Wirfttal (Duitse Eiffel). Tijdens een wandeling in 2007 dacht Anja terug aan hoe zij op een cursus een mooi contact met een boom had gehad en vroeg zich af of dat vaker zou lukken. Jazeker dus!

“We liepen langs een pad en toen hoorde ik heel duidelijk ‘hallo’! Wat raar, dacht ik, want er was verder niemand. Ik zei tegen mijn man Henk dat het leek te komen van achter de begroeiing aan de linkerkant van de weg. We liepen even verder en zagen toen links een paadje. Meteen aan het begin was een grafheuvel, dat bleek van een hondje te zijn, er stonden beeldjes op. En was ook een houten kastje met een beschildering van een uil. Het voelde als een gewijde, bijzondere plek. Toen we verder naar links liepen kwamen we op een open plek. Het was er heel stil en er hing een serene sfeer. Achterin zagen we een prachtige majestueuze beuk staan. Ik voelde meteen dat zij (het voelde als een vrouwelijke energie) degene was die mij had begroet. We bleven bij haar staan en ze voelde zo uitnodigend! Het ontroerde me en Henk was ook onder de indruk.

De leefhoutjes

Daarna zijn wij elk jaar als wij daar op vakantie waren, ik denk wel twaalf keer, bij deze beuk op haar sfeervolle plek langs gegaan. Steeds  was zij uitnodigend en lief, echt een vriendin.
Twee jaar geleden, toen we van plan waren om ons huis te gaan verkopen, vreesde ik dat we haar niet vaak meer zouden gaan bezoeken. Toen heb ik haar gevraagd of ik een tak van haar mocht hebben om leefhout van te maken. Dat mocht en dat heb ik ook gedaan. Via het leefhout is zij voor altijd bij me!”